Osadnicy: Narodziny Imperium – plusy i minusy

Jak tylko dowiedziałem się, że Portal będzie wydawał tą grę, to zacząłem chłonąć wszystkie newsy na jej temat, jak gąbka wodę. Pierwsze grafiki i zdjęcia elementów gry, tylko zwiększały moją chęć jej posiadania.
Gra mechanicznie bazuje na wcześniejszej grze Ignacego Trzewiczka: „51 Stanie”, w którą nigdy nie grałem, ale naczytałem się o niej wiele dobrego i liczyłem na to, że genialna mechanika i nowa grafika to połączenie idealne.
Nie zawiodłem się.
Gdy tylko otworzyłem pudełko z grą to oniemiałem z wrażenia. Piękne, klimatyczne, „settlerowskie” grafiki od razu uświadomiły mi, że w tą grę będę grał, a nie tylko ją miał.

Plusy

1. Oprawa graficzna – jest genialna i zdecydowanie buduje klimat gry. Sprawia, że Osadnicy są bardzo przyjaźni wizualnie (to bardzo ważne zwłaszcza dla nowych graczy). Na obrazkach mamy wiele różnych miejsc widzianych z jednej perspektywy. Karty leżące koło siebie budują obraz większego państwa.
2. Klimat – Gra jest bardzo klimatyczna, zwłaszcza, że nuta przewodnią jest motyw komputerowych „Settlersów”. 
3. Proste zasady – Z powodzeniem można zagrać w Osadników z graczami, którzy wcześniej nie mieli kontaktu z grami planszowymi. Wystarczy kilka minut na wyjaśnienie wszystkich faz i można śmiało budować nasze cywilizacje. 
4. Humor – autorzy zadbali też o to, aby było wesoło. W grze można znaleźć wiele humorystycznych wstawek (scenki na wyprasce, sytuacje na kartach). Niby drobiazg, a uśmiech się pojawia. 
5. Cztery cywilizacje do wyboru – Mamy tu Egipcjan, Rzymian, Japończyków i Barbarzyńców, którzy cechują się całkiem odmiennym stylem gry. 
6. Mechanika – korzystania z kart to genialne rozwiązanie. Karty mogą być wybudowane, splądrowane, lub można podpisać z nimi umowę. Lubię gry, w których można wykorzystywać karty na kilka sposobów. 
7. DeckBuilding – gra umożliwia też budowanie własnej talii cywilizacji. Już jest dostępny pierwszy dodatek do gry, który wzbogaca grę o dodatkowe 55 kart. 
8. Wariant solo – Niewiele gier posiada wbudowany i grywalny wariant solo. Osadnicy mają i to nie byle jaki. A niedawno pojawił się wariant gry cywilizacyjnej w wersji solo przygotowany przez autora gry. 
9. Elementy gry – Najczęściej drewniane znaczniki to niewielkie sześciany w różnych kolorach. Ale nie w tej grze. Tu jedzenie symbolizują czerwone jabłka, drzewo to brązowy konar drzewa, a kamień to szary głaz. Tylko ludki jakieś takie świńsko różowe. 
10. Wiele dróg do zwycięstwa – Każda z nacji preferuje inny styl gry, dodatkowo pojawiają się Karty neutralne, które są takie same dla wszystkich nacji. Punkty można zdobywać na wiele sposobów, a wiele zależy od wybranej nacji i kart na ręce startowej. 
11. Duża regrywalność – Cztery różne nacje, cztery talie kart dla konkretnej nacji, oraz masa kart neutralnych sprawiają, że każda rozgrywka wygląda trochę inaczej. Poza tym Osadnicy wciągają i potrafią zdominować planszówkowe spotkania. 
12. Bardzo dobra skalowalność – jeżeli gra na 2, 3 i 4 graczy różni się z grubsza tylko czasem rozgrywki, to znaczy, że jest bardzo regrywalna. Tak właśnie jest z tą grą.

Minusy:

1. Różowe ludki – nie dlatego, żebym nie lubił tego koloru (chociaż faktycznie nie przepadam), ale różowe ludki??? Nie kumam o co chodziło. 
2. Ostatnia faza akcji w pełnym składzie – potrafi się strasznie dłużyć. Wiem, że to jedna z najbardziej punktodajnych faz, ale w połączeniu z syndromem paraliżu decyzyjnego, wydłuża czas gry i to bardzo.

Uwagi Neutralne:

1. Interakcja albo i nie – Gra w normalnym wariancie pozwala na atakowanie kart przeciwników, ale co bardziej pokojowo nastawieni mogą zagrać w wariant pokojowy.

WYNIK: 12 plusów : 2 minus

Często ludzie na ulicy pytają mnie czy nie żałuje tych 130 zeta wydanych na Osadników. I wiecie co im odpowiadam?

Po pierwsze, że to nie ich sprawa i żeby się nie mieszali w cudze życie i wydatki. 

Po drugie, ciekawość to pierwszy stopień do piekła.

A na odchodne dorzucam, że NIE.